De Post

In onze wijk hadden we altijd een vaste postbode, een leuke vlotte meid, die altijd vriendelijk was. Ze heeft nu een andere baan, dus tijd voor een nieuwe vaste postbode.

Die was gauw gevonden. Een jongeman deze keer.
Donker haar, geen vlot kapsel, brilletje en een reusachtige rugzak op zijn rug.

Al een aantal weken komt hij dus de post bezorgen. Fiets met fietstassen vol met post, grote rugzak op en als het een beetje frisjes is, ook nog een wapperende sjaal om.
Twee weken geleden kwam hij ook weer de straat in, ik stond net in de keuken en zag hem aankomen.
Fiets werd geparkeerd, post uit de fietstassen en daar begon hij van brievenbus naar brievenbus te lopen.

Bij ons belde hij echter aan.
Verbaasd liep ik naar de deur en deed open.
Daar stond hij, post in zijn handen: “Alstublieft mevrouw, uw post ”
Verbaasd keek ik hem aan, dat had toch ook wel door de brievenbus gekund.
Ik bedankt hem en stond op het punt de deur weer dicht te doen toen hij vroeg of hij nog wat mocht vragen.
Dat mocht.
“Zou ik even gebruik mogen maken van uw toilet?”, vroeg de jongen.
Nou, dat weiger ik niet zo gauw, je zult zelf maar nodig moeten en iemand zegt dan keihard nee in je gezicht.
Dus hij maakte gebruik van het toilet, bedankte mij netjes en ging er weer vandoor.

Maar ons toilet is denk ik heel goed bevallen, vanaf dat moment is hij al een paar keer vaker geweest, zo om de dag komt hij vragen of hij gebruik mag maken van het toilet.
Moet toch een hele uitdaging zijn om gebruik te maken van ons toilet. Het is een hele kleine ruimte, waar je je nauwelijks om kunt draaien en hij verdwijnt erin met dikke winterjas, gigantische rugzak en wapperende sjaal. Ik vind het knap!

Maar hoe knap ik het ook vind, ik weet het nog zo net niet of ik wel het vaste plasadres van de postbode wil wezen. Zo af en toe vind ik echt geen probleem, maar als je om de dag komt, vind ik je eigenlijk wel een grote zeikerd!

 

 

Niet netjes

Dertig graden is het vandaag, lekker warm dus. 

Buurman en buurvrouw besluiten om het zwembadje op te blazen en te vullen voor de kinderen. Dochter van bijna drie jaar oud staat belangstellend toe te  kijken. 

Bijna is het badje gevuld, dochter kan niet meer wachten en trekt haar kleren vast uit. 

Blij plonst  ze in het water, heerlijk vindt ze het. Buurvrouw is het er niet mee eens: “Kom eens bij mama, even een zwembroekje aan doen.” 

“Nee!”, klinkt het vanuit het badje. “In je blootje zwemmen is niet netjes”, zegt buuf. “Als je een broekje aandoet, krijg je drie snoepjes van mama!” 

Een paar keer wordt het nog aangeboden, dochter weigert elke keer weer. 

Na een kwartiertje ben ik naar binnen gegaan, voordat ik over de schutting zou roepen: “Kinderen van bijna drie zonder broekje in de achtertuin in een badje kan best. Een kind omkopen met snoepjes dat is nou echt niet netjes!!” 

Rat

Zo heel af en toe gaan we naar het blauw-gele-zweedse warenhuis. Niet in het weekend, want dan is het daar altijd druk, maar op een doordeweekse dag, zodat je ook rustig kunt kijken waar je wilt kijken.
Een tijdje terug waren we er ook, zo’n grote geel-blauwe tas aan de arm en daar liepen we. Langzaam maar zeker verdwenen er spulletjes in de tas. Eigenlijk kwamen we alleen een nieuwe salontafel halen, maar ach, als we er toch zijn….

Na een tijdje passeerden we de kinderafdeling, ledikantjes, mini-meubeltjes, al dat soort spul stond daar. Aangezien hier het jongste kind bijna 21 is, er nog geen kleinkinderen in beeld zijn, zou je verwachten dat wij daar voorbij lopen.
Niks is minder waar, wij hebben M., ons kleine eigenwijze hondje dat dol is op knuffelbeesten. Het liefst een met een piepje, maar zonder is ook leuk.
Dus wij de kinderafdeling op, op zoek naar nog een knuffel voor de verzameling.

Manden vol hadden ze er staan, kleine knuffels, grote knuffels, keuze genoeg.
Opeens zag ik iets in een van de manden, mijn mond viel er bijna van open! Zo’n knuffel koop je toch niet voor een baby of klein peutertje? Ze hadden er zelfs meerdere kleuren van! Wat dat voor knuffelbeest was? Een rat!! In het zwart en in het wit hadden ze die liggen.

Nou ben ik al een tijdje uit de kleine kinderen, maar ik zie mijzelf toch nog niet met een rat als cadeautje bij iemand op kraamvisite gaan. Ik denk dat ik ook erg verbaasd zou zijn als ik dat zelf had gekregen voor een van mijn kinderen.

Maar voor de hond is het misschien wel leuk bedachten we en er belandde een zwarte en een witte rat in de tas.
En het is een groot succes, de hond in er dol op. Probeert hem “dood te schudden”, smijt ze door de kamer en soms wil hij een rat mee als we gaan wandelen. Dat mag dus niet, maar rat wacht dan in de gang tot we terug zijn.

Ik weet het, sommige mensen behandelen hun huisdieren als hun kind, maar ik denk toch dat de ratten bij de I.kea op de verkeerde afdeling liggen, op de afdeling “huisdieren” zouden ze denk ik een stuk beter passen! Ook beter verkopen denk ik. Of ben ik nou echt oud en is het heel normaal om ratten te geven als kraamcadeau?

Vraag

Sinds afgelopen zaterdag zijn we weer op ons favoriete eiland, Vlieland.
Dit keer hebben we een appartement gehuurd aan de weg die rondom het dorp loopt. De weg waar dus veel verkeer is, auto’s van eilandbewoners, de bus en veel fietsers en wandelaars komen voorbij. Als we naar buiten stappen, zit zo’n 50 meter naar links de trap naar de vuurtoren en zo’n 50 meter naar rechts zit de afslag richting strand.
Altijd wel wat te zien dus als we eens even thuis zijn.

Omdat we al jaren elk jaar een paar keer hier op het eiland zijn, zien we er hoogstwaarschijnlijk niet uit als toeristen.
We fietsen niet rond op een gehuurde fiets, wandelen geen kilometers over het eiland met een rugzak op onze rug en lopen ook niet zoekend rond met de plattegrond van het eiland. Dat is waarschijnlijk de reden dat mensen ons regelmatig wat vragen over het eiland. Meestal de weg naar iets, soms is over het leven op het eiland. We geven overal netjes antwoord op, net als dat de echte Vlielander dat zou doen. 😉

Gisteren kwam er echter een vraag, die nog nooit iemand mij op Vlieland heeft gesteld.
We kwamen de deur uit om de hond uit te laten en gelijk even wat boodschapjes te gaan doen. Links, bij de vuurtoren is een man bezig om zijn zoontje in het fietsstoeltje te zetten. Zijn vrouw staat er bij en kijkt wat in de rondte.
Ik heb haar al eerder gezien van het weekend, dat is die vrouw die zo dicht langs mij heen fietste dat ik er bijna wat van wou zeggen.
Daar kijkt ze onze kant op, springt op haar fiets en komt onze kant op fietsen. Wij hebben net het tuinhekje gesloten en lopen richting dorp.

De vrouw komt weer akelig dicht langs mij heen gefietst, trapt 10 meter verder op de rem en draait om.
Voor mijn voeten komt ze tot stilstand.

“Mag ik u een vraag stellen?”, vraagt ze. Natuurlijk mag dat.
“Het is wel een beetje een rare vraag….”, aarzelt ze.
“Och, ik ben wel wat gewend, dus dat maakt niet uit, stel gerust je vraag!”
Wat zou ze willen weten? De weg naar het strand? Wanneer de vuurtoren geopend is, waar ze kan pinnen, of je hier ook kunt paardrijden, waar het zwembad is?

Nieuwsgierig kijk ik haar aan en dan komt het: “Welk parfum heeft u op, u ruikt zo lekker?”
Heel even ben ik stil, die vraag had ik niet aan zien komen!
Nogmaals zegt ze dat ik zo lekker ruikt en het is dat ze haar fiets vast heeft, anders had ze vast met haar neus in mijn nek gezeten. Gauw vertel ik haar dat het Sun is van Jil Sander en bedank haar voor het compliment.
Dolgelukkig met het antwoord fietst ze terug richting man en kind.

Even later halen ze ons in, zouden ze op weg gaan naar het dorp om de parfum te halen?
Mocht ik ze nog tegenkomen van de week, ga ik het ze vragen, zo’n rare vraag is dat dan toch niet?

Bulk

Een paar weken geleden was ik aan het kijken op de site van dat leuke bolle mannetje, bolstipcom.
De bulkweken waren begonnen, altijd leuk om eens te kijken wat er in de aanbieding is en of het echt zoveel goedkoper is.

Ik keek eens goed rond en ja hoor, mijn favoriete doucheschuim, zes halen vijf betalen. Hop, in het winkelwagentje ermee.
En die dure tandpasta, die ik op advies van de tandarts moet gebruiken, ook in het winkelwagentje, zomaar een anderhalve euro goedkoper. Verder heb ik niks nodig, dus besluit om maar te gaan bestellen, voordat ik onnodige dingen ga bestellen en alsnog duur uit ben.

Oww, nou moet ik ineens verzendkosten gaan betalen, die zijn pas gratis na een bepaald bedrag aan bestellingen. Das ook zonde, als ik voor vijf euro meer bestel hoef ik geen verzendkosten te betalen.
Dan is de keus gauw gemaakt, verder winkelen dan maar.
Twee flesjes deodorant erbij en klaar zijn we weer.

Een paar dagen later komt de bestelling binnen. 
Eerst haal ik de doucheschuim uit de doos, gevolgd door de tandpasta.

Twee rode busjes liggen er nog in de doos.
De een groter dan de ander.. zou mijn deodorant een nieuwe verpakking hebben gekregen? Heb ik dus een oude verpakking en een nieuwe verpakking hebben gekregen?

Het eerste busje wat ik er uit haal is inderdaad mijn deodorant. Maar wat is dat nou?? Mijn tweede busje is helemaal geen deodorant!!
Dit heb ik toch niet besteld, gauw kijk ik op de bon, nee heb toch echt TWEE busjes deodorant besteld! En niet een bus deodorant en…….. een bus glijmiddel met aardbeiensmaak!!

Wat nu?? 
Eigenlijk kan ik nu maar 1 ding doen… hopen dat degene die het glijmiddel heeft besteld, er op tijd achter komt dat het deodorant is!! Lijkt mij niet prettig om deodorant te gebruiken op een plek waar je glijmiddel had willen hebben!

 

Sokken

Van de week was het weer tijd voor een bezoekje aan de tandarts en de mondhygiëniste. Drie maanden zijn tenslotte zo voorbij.
Ik zou eerst bij de tandarts naar binnen gaan en daarna bij Ria, de mondhygiëniste.
Maar omdat de tandarts uitliep, mocht ik gelijk naar Ria en zou de tandarts daar later binnen komen voor de driemaandelijkse controle.

Ria was al druk bezig met mijn gebit schoon te maken toen de deur open ging en de tandarts binnen kwam.
“Goedemorgen!”, riep de man vrolijk.
En nadat wij hem ook een zeer goedemorgen hadden toegewenst, kwam er achter aan: “Ik ben vanmorgen vergeten om een sok aan te trekken.”
Verbaasd kijk ik naar beneden, inderdaad, een blote voet in een schoen en een gesokte voet in een schoen! Is het wel verstandig om een tandarts die zijn sok vergeet aan te doen, in mijn mond te laten kijken? Ik weet het zo net nog niet, dus doe voor de zekerheid mijn mond maar dicht en hou dat ook maar even zo.

Ria roept; “Oh echt????” En haar mond blijft juist van verbazing een stukje open staan.
“Hahaha, nee”, antwoordt de tandarts, “Ik heb een wondje aan mijn voet en een sok irriteert vreselijk, dus laat ik hem liever uit.”

Opgelucht haal ik adem, als dat alles is, kan hij ook wel mijn gebit controleren. Dat doet hij dus en vertrekt daarna weer naar zijn eigen behandelkamer.

Ria gaat weer verder met haar werk, een zoutspraybehandeling. Getver, dat voelt of er een strooiwagen met een gangetje van 60 km/u door je mond rijdt. Zout water spettert alle kanten op, mijn gezicht, bril en haar zitten onder de spetters!
Gelukkig is ze er snel mee klaar en poetst ze mijn hele gezicht weer netjes schoon. Ook poetst ze de bril weer. Mijn haar mag ik zelf doen.

Niet veel later sta ik al weer bij de balie om een nieuwe afspraak te maken voor over drie maanden.
De deur van Ria’s kamer gaat weer open, ze kijkt mij aan, vervolgens richting de kamer van de tandarts en tegelijk zeggen we: “Doe dan helemaal geen sokken aan!”

Even later loop ik glimlachend buiten, altijd gezellig zo’n bezoekje aan de tandarts!

Nat

Vrolijk rent ze door de kamer. Om de tafel, over de bank en springt ook nog even in de stoel
Dan ziet ze dat de deur naar de tuin open staat, nog een rondje om de tafel en nog voor ik bij de deur ben, heeft ze al een sprintje genomen. Mijn honden er luid blaffend achteraan, want zo maar zo wild doen vanuit het niets, dat accepteren de honden niet. 

In de tuin is het een kabaal van jewelste. Ze is in het zwembadje gesprongen, spettert er vrolijk op los, terwijl de honden luidkeels staan te blaffen aan de rand.
Die snappen er niks van, dat springt zomaar in die grote waterbak…
Water is om te drinken en nergens anders voor, dat ze dat niet snapt! 

Gauw ga ik ook de tuin in en trek haar uit het badje. Ze rent al springend het huis in, rolt over de bank, schudt zich nog eens flink uit en rent de bench in. Met een diepe zucht gaat ze liggen, moe, tijd voor een dutje.

De honden komen ook zuchtend naar binnen,  moe worden ze er van, kunnen niet geloven dat ze zelf ook ooit zo waren. Ook zij vinden het de hoogste tijd voor een dutje.

Ik zucht ook maar eens, halve woonkamer nat, de stoffen bank droogt wel weer op, eerst maar weer eens dweilen. Of nee, eerst de deur naar de tuin maar eens op de haak, zodat het niet nog een keer gebeurd. Voor mij even geen dutje.

Maar ondanks de drukte, de natte bank, waar ik nou even niet meer op kan zitten, is het toch reuze leuk om een labrodor pup te logeren te hebben!

Weggeven

Op facebook heb je de zogeheten weggeefhoeken, ken je die?
Mensen die iets over hebben, bieden het op zo’n hoek aan en mensen die het willen, reageren en halen het op. Dat is in het kort de werkwijze.

Omdat wij ook veel spullen hebben die hier staan te verstoffen zijn we lid geworden van enkele van die hoeken. Wij blij, mensen blij, huis opgeruimd, dat was zo het idee.
Maar ik word helemaal niet meer zo blij van enkele weggeefhoeken, daar krijg je wel hele rare reacties.

Sommige dingen zijn namelijk reuze populair op de hoeken, meerdere mensen hebben er belangstelling voor, dus krijg je veel reacties. Maar nu komt het. Je inbox stroomt vol met zielige verhalen, het ene verhaal nog schrijnender dan het andere verhaal. Alles wordt je inbox ingegooid, opdat je maar besluit om het zo snel mogelijk te geven aan juist dat zielige persoon. 
Pffff, je weet niet meer wat je er mee aan moet en besluit het gewilde artikel maar te verloten. Dolgelukkig komt iemand het ophalen en jij bent blij dat je er van af bent. Denk je!
Want daar stroomt je inbox weer vol, vol met berichten van mensen die vinden dat je het aan de verkeerde persoon hebt gegeven. Persoon is niet zielig genoeg, krijgt al zoveel via de weggeefhoeken en meer van dat soort berichten. 

Bijna op hetzelfde moment werden de regels veranderd, mensen mochten ook spullen vragen. Heel netjes en voorzichtig kwamen de eerste vragen. Heeft er iemand misschien nog een suikerpotje over? Heeft er iemand nog een oude stationsfiets voor mijn zoon? Zulk soort vragen, daar begon het mee.

Nu niet meer, brutale mensen hebben de halve wereld, denken ze. Er wordt gevraagd om complete inboedels, huisraad, fietsen en zelfs de vraag om een scooter heb ik voorbij zien komen. En dan ook nog wensen ook, graag lichtgrenen meubels, of een fiets met minimaal 5 versnellingen, een babykamer in de kleur wit. 

Ik snap dat niet, wees blij met wat je krijgt, kijk een gegeven paard niet in zijn bek. Krijg je het niet, jammer dan, volgende keer beter.
En dat vragen? Ik zou het niet eens durven, al helemaal niet om zulke grote of dure dingen.

Komt misschien ook door mijn opvoeding. Mijn ouders riepen nog al eens: “Kinderen die vragen, worden overgeslagen!”
Het lijkt er op dat dat tegenwoordig niet meer veel geroepen wordt!

Lid van de weggeefhoeken ben ik nu niet meer, heb me afgemeld. Onze spullen gaan weer gewoon naar de kringloopwinkel, of anders naar de weggeefwinkel in de stad.

Wachten

Hele dagen kan ik tevreden thuis zijn zonder een voet buiten de deur te zetten. Een echte huismus kan ik wezen, verveel me thuis nooit en de muren komen echt niet op mij af.
Kan mij uren vermaken met een boek, een laptop, een puzzelboekje of een handwerkje. Ook het huis poetsen vind ik niet erg en met plezier strijk ik zelfs een mand strijkgoed weg.

Maar oh wee, als ik thuis moet blijven, als er bijvoorbeeld een monteur ergens voor moet komen of als er een pakje bezorgd wordt. Dan krijg ik plots de drang om toch maar vooral weg te willen.
Ik wil naar de winkel, vind het ineens de ideale dag om een eind te lopen met de honden of moet nodig eens bij deze en gene op de koffie.
Moe word ik dan van mij zelf, loop maar te drentelen door het huis, weet niet wat te doen, kan gewoon mijn draai niet vinden.

Vandaag wordt er tussen 11.00 uur en 18.00 uur een pakje bezorgd. Het is nu 11.30 uur, van mij mag de bezorger nu wel aanbellen.

Dan kan ik weer rustig een beetje poetsen zo hier en daar, een boekje lezen of eens over het internet struinen! 

Afspraak

Ken je die afsprakenkaartjes? Zo’n kaartje die je mee krijgt van de tandarts of huisarts als je weer moet komen? Zo’n kaartje waar je wel 10 afspraken op kunt schrijven, maar er meestal maar 1 op staat? Zo’n kaartje die je thuis weg gooit nadat je de afspraak op de kalender of in de agenda geschreven  hebt? Zo’n kaartje dus!

Onze pedicure werkt ook met die kaartjes. Als je daar de eerste keer komt en je maakt dan een volgende afspraak, dan krijg je zo’n kaartje. 
Alleen verwacht zij dat je dat kaartje ook weer meeneemt de keer erop. Elke keer dat je daar komt, verwacht ze dat je dat kaartje weer bij je hebt om er de volgende afspraak op te schrijven. Net zo lang totdat het kaartje vol is, pas dan krijg je een nieuw kaartje.

Afgelopen week gebeurde dat waar ik al maanden bang voor ben… ik was het kaartje kwijt! Altijd leg ik het kaartje op een vaste plek neer, maar van de week lag daar van alles, behalve het kaartje!

De hele morgen heb ik zitten denken waar dat kaartje toch kon wezen. Kastjes nagekeken, tassen op de kop gehad, jaszakken nagekeken, van alles kwam ik tegen, maar geen kaartje. Wat nu? Zeggen dat ik het kaartje vergeten ben of eerlijk opbiechten dat dat ding weg is?

Ik besloot het laatste. Eerlijk vertelt dat het kaartje spoorloos is, dat ik alle moeite had gedaan om het te vinden, maar dat dat helaas niet gelukt was.

En toen zei ze iets, waar mijn mond nog zeker 5 minuten van open heeft gestaan. Ik snap nog steeds niet dat iemand dat bijhoudt en dat van al haar klanten! 

Ze zei: “Ach zo erg is dat niet, er kon nog maar 1 afspraak op en dan was hij toch vol, je krijgt nu wel een nieuwe!”