Sinterklaas?

Op veel blogs lees je verhalen over de intocht van Sinterklaas, schoentjes zetten, lootjes trekken, pepernoten eten, enz., enz.

                               

Maar niet hier bij Pamitsha…… Nog geen Sinterklaas te bekennen hier in de stad. Pammie woont namelijk in de enigste stad van Nederland, waar Sinterklaas zich niet mag vertonen voor 5 december! Sterker nog, hier in de stad zijn ze in staat om die Goedheiligman in de cel te stoppen… En dat allemaal in het kader van het in stand houden van bijzondere tradities, die er al zijn vanaf ergens in de 19e eeuw.

Maar om het Sinterklaasgevoel een oppepper te geven, ligt er vanaf afgelopen zaterdag een heuse zwartepietenboot aan de kade hier in de stad!

                                      

Die zwarte pieten geven voorstellingen waar kinderen dus heen kunnen…. en dan wordt je ook nog eens verteld dat je je schoen mag zetten!!

Nou, je snapt het natuurlijk al….. Pammie helemaal blij, schoen gepakt, hooi en wortel erin voor het paard. Niet, ik zeg niet zingen!!! ( Pammie heeft zangverbod, maar is ander verhaal, schijnt iets te maken te hebben met makelaars die de bordjes te koop niet aan kunnen slepen).

Maar……. Pammie heeft nachtdienst…… moet die schoen dus weer aan….. hoe moet dat nou???
Heeft Pammie eindelijk eens de kans om haar schoen te zetten….. moet ze werken :((
Heeft iemand een oplossing voor Pammie,  of zit er niks anders op dan maar gewoon te wachten tot 5 december??

                                          

Advertenties

weer thuis

Gisteren was het zover, vrouwlief kwam weer thuis.
Een hele tas vol met medicijnen moest ik voor haar ophalen, van pijnstillers, extra zware pijnstillers voor de hevige pijn, bloedverdunners tot maagtabletten aan toe. Owww en een doos met pleisters kreeg ik ook nog mee, voor de teen.

Tja en daar zit ze dan…. roken mag niet meer, lopen gaat nog niet zo best, dus veel tv kijken, lezen, Pamitsha pesten….. kortom ze vermaakt zich nog wel .

Ook moet ze nog bedenken of ze een second opinion wil of dat ze het hier bij laat.

Ik wil bij deze nogmaals iedereen bedanken die op welke wijze dan ook, ons gesteund heeft! Onze hartelijke dank hiervoor

DE uitslag

Vandaag was de dag dat we de uitslag zouden krijgen van de onderzoeken die vrouwlief de afgelopen dagen heeft gehad.

Om half 3 was het zover, de arts kwam een en ander bespreken.

De slagader in het been vertakt zich een eindje onder de knie in 3 aderen. Deze aderen zorgen voor de doorbloeding van de rest van je kuit , je voet en je tenen.
Van die drie aderen heeft vrouwlief er 2 die verstopt zijn. Daar komt echt geen drup bloed meer doorheen.
Er is dus maar 1 ader die dus voet en tenen van bloed moet voorzien, die ader heeft het dus niet aangekund om er ook nog eens voor te zorgen dat haar teen goed kon genezen. Dat veroorzaakte dus het afstervingsproces.

Maar nu??
Dat was de grote vraag natuurlijk…

Het antwoord van de arts was simpel: NIKS, we kunnen NIKS voor u doen!
Het schijnt zo te zijn dat er na de vertakking niet gedotterd kan worden, een omleiding zou eventueel wel kunnen maar de kans dat dat slaagt is zo klein, dat de artsen daar niet aan beginnen.

Het enige wat er gedaan kan worden is stoppen met roken, een dieet en veel bewegen. En dan echt veel bewegen, kilometers lopen op een dag!
Door dat vele lopen stimuleer je namelijk het lichaam om nieuwe aderen aan te maken naast de verstopte aderen. Dus eigenlijk een natuurlijke omleiding. Die nieuwe aderen zijn echter wel beduidend minder van kwaliteit, dus helemaal klachtenvrij zal vrouwlief wel niet worden. Dus de krampen die ze in haar voet heeft zal ze nog wel een tijdje houden.
Doet ze dit allemaal niet, dan zal de 3e en nog enige goede ader na verloop van tijd ook verstopt raken en zal er helemaal geen bloedtoevoer meer wezen richting voet. En wat er dan gaat gebeuren daar moeten we maar niet aan denken.

Nu op het moment wordt de pijnstilling via de ruggeprik afgebouwd en vervangen door tabletten. Als dat goed gaat mag vrouwlief weer naar huis. Dat zal nog een aantal dagen duren.
Voor haar teen wordt ze dan verder poliklinisch behandeld, wat daar dan precies mee gaat gebeuren is nog niet bekend.
Ook zal ze onder controle komen op de zogeheten vaatpoli.

Tot zover het laatste nieuws.
Ik wil nogmaals iedereen hartelijk bedanken voor alle steun en beterschapswensen die we hier hebben ontvangen. Ontzettend lief van jullie!!

geselecteerd als gefixeerd bericht

Vrouwlief

Je brengt je vrouwlief naar het ziekenhuis voor een simpele ingreep aan haar teen, zo’n simpele ingreep dat zelfs huisartsen die soms uitvoeren. Juist…even die nagel die ingegroeid was verwijderen…. simpel toch??

Vorige week dinsdag dus naar het ziekenhuis, uurtje later weer naar huis. Vierentwintig uur moest ze hoog liggen, daarna mocht verband vervangen worden voor een pleister, twee keer per dag schoonspoelen en de eerste paar dagen paracetamol slikken tegen de pijn.

Donderdags maar eens gebeld, pijn werd steeds heviger, wat te doen? Nog maar een andere soort pijnstiller erbij slikken, ibuprofen. Dat werd telefonisch even geregeld, daar hoefden ze teentje niet voor te zien.

Zaterdags nog maar eens gebeld met de spoedeisende hulp. Teen werd paars aan de onderkant, voet werd helemaal dik en rood, en nee hij voelde niet warm aan.
Neem nog maar een paracetamol en probeer te slapen was het antwoord wat wij kregen….

Gisteren nog maar eens gebeld, we mochten langskomen om 14.40 uur.
Arts komt binnen in de behandelkamer, kijkt, loopt de kamer uit, komt paar minuten later weer binnen. Verklaring: Sorry, ik moest even bijkomen van de schrik!

Nu ligt vrouwlief dus in het ziekenhuis, ze werd met spoed opgenomen.
Niet dat dat zo snel ging hoor, ze lag pas om 17.15 op een tweepersoonskamer. Zoveel tijd hadden de artsen nodig om twee foto’s te maken en een morfinespuit toe te dienen.

Nu is het dinsdagmiddag, iets na 15.00 uur. Vrouwlief heeft ondertussen al 4 morfinespuiten gehad, een lading paracetamol en nog een aantal andere pijnstillers. Er heeft vanmorgen een onderzoek plaatsgevonden, echo om te kijken of de bloedtoevoer wel voldoende is. De uitslag is er nog niet, arts moet daar nog voor komen.

Vrouwlief kan nog steeds niet met haar been in bed liggen, dat doet pijn. Been bungelt dus naast het bed. Slapen lukt ook niet, te veel pijn en slapen met je been buitenboord ligt nou ook niet zo prettig.
Verder ligt ze erbij of ze twee flessen jenever achterover heeft geslagen, heeft hoofdpijn en is misselijk.

Je snapt natuurlijk wel dat ik bezorgd ben, druk ben met hen en weer fietsen naar het ziekenhuis, druk ben met mensen te informeren die net zo bezorgd en geschrokken zijn en als klap op de vuurpijl….. krijg ik dus geen vrij van mijn werk en moet vanavond gewoon de nachtdienst in!!

Mochten jullie mij dus al gemist hebben op msn, blog of waar dan ook……… sorry, maar het is even niet anders!

UPDATE UPDATE UPDATE

Vrijdagmiddag ongeveer half 4 is het nu.
Vrouwlief ligt nog steeds in het ziekenhuis. Pijnstilling wordt nu geregeld via een ruggeprik. Daar krijgt ze ook ontstekingsremmende middelen door toegediend.
Het bloedonderzoek van afgelopen dinsdag is mislukt, de opnames waren niet goed genoeg om te zien of er een verstopping of vernauwing zit. Er komt nog een onderzoek waarbij de arts met een slangetje met daaraan een camera, via haar lies naar binnen gaat in de slagader. Daarbij moet vrouwlief haar been heel stil houden, wat ze nu ondanks de pijnstilling nog steeds niet kan.
Haar teen is bezig met een afstervingsproces, zoals het er nu uitziet moet ze in ieder geval al haar nagel missen en moet er dode huid weggehaald worden. Dit kan nu nog niet omdat de bloedtoevoer niet goed is en de kans groot is dat daarna het afstervingsproces verder gaat.
Dus de eerste vereiste is dat de bloedtoevoer weer goed komt (dotteren of een bypass) en daarna kan ze aan haar teen geopereerd worden. Tot aan de operatie is het hopen en bidden dat het afstervingsproces niet verder gaat.

Tot zover het laatste nieuws.

Verder wil ik iedereen die hier op gereageerd heeft, heeeel heeeel hartelijk bedanken.
In een situatie als deze kun je echt alle steun in welke vorm dan ook heel hard gebruiken.
Ook namens vrouwlief: ONTZETTEND BEDANKT!!!!!!!!

soms….

Soms loopt het niet zo lekker in je leven, heb je gewoon een rotweek.

Ik heb dat dus deze week.

Vrouwlief geopereerd aan haar voet, gezeur op het werk, vermoeidheid die toeslaat na wekenlang huishouden bijhouden en ook nog gewoon moeten werken…. zelfs morgenmiddag (zaterdag) moet ik werken….

Dus al met al weinig tijd en ook weinig zin om een fatsoenlijk blog hier neer te zetten.

Volgende week weer een nieuwe week, nieuwe kansen zullen we maar denken.

Prettig weekend allemaal !

wiebelen

Op de woensdagavond heeft mijn dochter paardrijles. De groep die na haar les heeft, bestaat uit 4 mensen met een beperking, zowel lichamelijk als geestelijk. Mijn dochter heeft zich bij die groep opgegeven als vrijwilligster. Ik ben wel de laatste die dat tegen zou houden, vind het goed van haar dat zij zich belangeloos wil inzetten voor een goed doel. Dus dat houdt in dat ik nog een half uur langer op de manege te vinden ben op de woensdagavond.

In die groep zit ook Loes, Loes heeft een geestelijke beperking, ze praat zelden en als ze al praat is het tegen mensen die ze al een tijdje kent. Ook heeft Loes een lichamelijke beperking, ze staat erg wiebelig op haar benen, heeft altijd steun nodig voor het staan of lopen.

Afgelopen woensdag stond ik te kijken naar mijn dochter die  nog op haar paard zat, toen de groep met daarin Loes binnenkwam voor hun les.
Loes kwam binnen, werd aan de rand van de bak gezet door de begeleider en daar stond ze.
Ze keek even rond, zag mij, kwam via de rand van de bak naar mij geschuifeld en gaf mij een arm. Gelijk had ze, mijn arm was toch iets warmer dan de rand van de bak.

En daar stonden we met z’n tweetjes, ik stevig op mijn benen, Loes een beetje wiebelig.
Na zo’n 5 minuten begon Loes wat meer te wiebelen, ik dacht dat dat kwam door het lange staan…. tja, weet ik veel,…. en zeg tegen haar: "Hou je maar met je andere hand aan de bakrand vast"
Ik dacht dat ze dan wat steviger zou staan, maar Loes weigerde en wiebelde verder en steeds erger.

De begeleider die erbij was, was in gesprek met de eigenaar van de manege, dus die wou ik niet storen in hun gesprek, en heb Loes maar wat steviger vastgehouden. Ik kon het toch ook niet maken om haar te laten vallen.

Even later werd het wiebelen minder, ik haalde opgelucht adem, gelukkig Loes had haar evenwicht weer een beetje teruggevonden dacht ik.
Eind goed, al goed zou je denken……… helaas…..

De begeleider, eindelijk uitgekletst, kwam eraan: Ach Loes, vind je het allemaal zo spannend?" Het is ook spannend hoor Loes……. en het geeft allemaal niks hoor, dat je van de spanning in je broek hebt gedaan. Ga je mee, even verschonen?"

Pffffff, wat voelde ik mij een muts dat ik niet doorhad, dat Loes gewoon moest plassen….. drie kinderen heb ik zindelijk gemaakt en dan nog niet doorhebben dat iemand moet plassen als ze erg gaat wiebelen!!