Post

Gisteren kwam de postbode, en zoals die man behoort te doen, gooide hij netjes de post bij ons naar binnen.
Ach en normaal gesproken zijn dat vaak rekeningen, niet leuk, maar hoort erbij.

Gisteren zat er echter een brief gericht aan dochter bij de post.
Ik zal jullie een klein stukje laten meelezen:

"Helaas moeten wij u hierbij informeren dat wij met ingang van 1 april 2007 de manegelessen niet meer kunnen voortzetten."
"Er zit niet voldoende winst in het bedrijf om op deze voet verder te gaan."

Slecht nieuws dus, erg slecht nieuws!
Dit was de enige manege in de buurt waar dochter ondanks haar handicap les kon volgen. En echt in de buurt was het ook nog niet, we moesten er toch 18 kilometer voor heen en 18 kilometer voor terug rijden.
Wat nu?

Eerst dochter ingelicht over de situatie. Ach, zij zag het niet zo somber in, mama kan alles tenslotte, dus het regelen van een andere manege in zo gebeurd, dacht zij…

Mama is dus nu druk bezig met het zoeken naar een geschikte manege voor dochter, met een beetje geluk kan ik er 1 vinden die haar les kan geven en waar geen wachtlijst is.

Pfff, hoop dat de postbode de rest van de week beter nieuws brengt…..

weer thuis

Gisteren was het zover, vrouwlief kwam weer thuis.
Een hele tas vol met medicijnen moest ik voor haar ophalen, van pijnstillers, extra zware pijnstillers voor de hevige pijn, bloedverdunners tot maagtabletten aan toe. Owww en een doos met pleisters kreeg ik ook nog mee, voor de teen.

Tja en daar zit ze dan…. roken mag niet meer, lopen gaat nog niet zo best, dus veel tv kijken, lezen, Pamitsha pesten….. kortom ze vermaakt zich nog wel .

Ook moet ze nog bedenken of ze een second opinion wil of dat ze het hier bij laat.

Ik wil bij deze nogmaals iedereen bedanken die op welke wijze dan ook, ons gesteund heeft! Onze hartelijke dank hiervoor

DE uitslag

Vandaag was de dag dat we de uitslag zouden krijgen van de onderzoeken die vrouwlief de afgelopen dagen heeft gehad.

Om half 3 was het zover, de arts kwam een en ander bespreken.

De slagader in het been vertakt zich een eindje onder de knie in 3 aderen. Deze aderen zorgen voor de doorbloeding van de rest van je kuit , je voet en je tenen.
Van die drie aderen heeft vrouwlief er 2 die verstopt zijn. Daar komt echt geen drup bloed meer doorheen.
Er is dus maar 1 ader die dus voet en tenen van bloed moet voorzien, die ader heeft het dus niet aangekund om er ook nog eens voor te zorgen dat haar teen goed kon genezen. Dat veroorzaakte dus het afstervingsproces.

Maar nu??
Dat was de grote vraag natuurlijk…

Het antwoord van de arts was simpel: NIKS, we kunnen NIKS voor u doen!
Het schijnt zo te zijn dat er na de vertakking niet gedotterd kan worden, een omleiding zou eventueel wel kunnen maar de kans dat dat slaagt is zo klein, dat de artsen daar niet aan beginnen.

Het enige wat er gedaan kan worden is stoppen met roken, een dieet en veel bewegen. En dan echt veel bewegen, kilometers lopen op een dag!
Door dat vele lopen stimuleer je namelijk het lichaam om nieuwe aderen aan te maken naast de verstopte aderen. Dus eigenlijk een natuurlijke omleiding. Die nieuwe aderen zijn echter wel beduidend minder van kwaliteit, dus helemaal klachtenvrij zal vrouwlief wel niet worden. Dus de krampen die ze in haar voet heeft zal ze nog wel een tijdje houden.
Doet ze dit allemaal niet, dan zal de 3e en nog enige goede ader na verloop van tijd ook verstopt raken en zal er helemaal geen bloedtoevoer meer wezen richting voet. En wat er dan gaat gebeuren daar moeten we maar niet aan denken.

Nu op het moment wordt de pijnstilling via de ruggeprik afgebouwd en vervangen door tabletten. Als dat goed gaat mag vrouwlief weer naar huis. Dat zal nog een aantal dagen duren.
Voor haar teen wordt ze dan verder poliklinisch behandeld, wat daar dan precies mee gaat gebeuren is nog niet bekend.
Ook zal ze onder controle komen op de zogeheten vaatpoli.

Tot zover het laatste nieuws.
Ik wil nogmaals iedereen hartelijk bedanken voor alle steun en beterschapswensen die we hier hebben ontvangen. Ontzettend lief van jullie!!

soms….

Soms loopt het niet zo lekker in je leven, heb je gewoon een rotweek.

Ik heb dat dus deze week.

Vrouwlief geopereerd aan haar voet, gezeur op het werk, vermoeidheid die toeslaat na wekenlang huishouden bijhouden en ook nog gewoon moeten werken…. zelfs morgenmiddag (zaterdag) moet ik werken….

Dus al met al weinig tijd en ook weinig zin om een fatsoenlijk blog hier neer te zetten.

Volgende week weer een nieuwe week, nieuwe kansen zullen we maar denken.

Prettig weekend allemaal !

tongbrekers

Met een vast vriendenclubje zijn we regelmatig op de chat van lycos te vinden. We kennen elkaar ook persoonlijk, bespreken de meest uiteenlopende zaken en soms zitten daar leuke dingen tussen.

Een tijdje terug zaten we weer eens met het vaste groepje op de chat en hadden we het over logopedie. Veel van ons hadden een kind die logopedie had of had gehad. Wat veel gebruikt wordt bij logopedie zijn versjes, rijmpjes en tongbrekers, die je als ouder/verzorger thuis moet oefenen met je kind.

Zo kwamen we dus uit bij tongbrekers en hebben er een aantal verzameld. Enkele die we verzameld hebben zijn deze:

– Als er ergens water staat, komt de waterstaat, om te kijken wat er staat.

– Als spinnen spinnen, spinnen spinnen spinnenwebben.

– De tekkel tekkelde de tekkel,
maar de getekkelde tekkel tekkelde de tekkelende tekkel terug.

– Er was eens een meisje, dat heette Barbara. Barbara had een groentenwinkel en verkocht rabarber. Daarom noemden alle mensen het meisje: Rabarber-Barbara. Later begon Barbara een café met een bar. Op het raam stond: Rabarber-Barbara-bar. Daar kwamen wilde mannen op bezoek, echte barbaren: de Rabarber-Barbara-bar-barbaren. O, wat hadden die mannen lange baarden! Die baarden noemden ze: Rabarber-Barbara-bar-barbaren-baarden. En de barbier die die lange baarden moest knippen was de: Rabarber-Barbara-bar-barbaren-baarden-barbier.

– Als de potvis op de pispot pist, zit de pispot vol met povispis.

– Wij wijze waswijven wilden weer wassen wanneer wij wisten waar weer warm water was.

Het was maar goed dat wij de zinnen aan het typen waren en niet aan het uitspreken, dat kwam vast niet goed. Aan het einde van de avond heb ik iedereen laten beloven dat als ze ze toch gingen uitspreken, ze een foto daarvan naar mij zouden sturen. Helaas heb ik nog geen foto’s mogen ontvangen van tongen die in de knoop zitten, lippen die over dwars in een gezicht zitten, ogen die uitpuilen van ellende, enz.

Toch jammer…. had er graag een foto van willen hebben…..

Dus……. mocht jij nu je tong in de knoop hebben zitten….. ook jij mag mij een foto daarvan sturen!!

                                       

druk weekend

Na een week nachtdienst was zaterdagmorgen 4.00 uur voor mij ook eindelijk het weekend aangebroken.

Gauw naar huis en gauw slapen, want om 11.00 uur ging de wekker weer.

Bij ons op het bedrijf was het namelijk familiedag. Iedereen mocht zijn/haar gezin en 2 introducees meenemen. In totaal zouden er ongeveer 2500 mensen komen.

Op het bedrijf kreeg iedereen een rondleiding die ongeveer 2 uur duurde en daarna kon je een hapje eten, wat drinken en luisteren naar een bandje. Voor de kinderen was er een springkussen, nog een 1 of ander apparaat waar ze veel lol mee hadden, ijs, suikerspinnen en er was zelfs voor de allerkleinsten een kinderopvang.

Het was allemaal prima georganiseerd en reuze gezellig.

Wij hadden middelste zoon meegenomen, dochter verbleef bij haar vader en oudste zoon werkt zelf bij het bedrijf, dus ging op eigen gelegenheid.

Voor mensen die slecht ter been zijn, waren rolstoelen geregeld, dus ik heb vrouwlief in zo’n stoel gezet en haar de fabriek en later de feesttent rondgereden.

Helaas voor haar heeft ze de eerst twee uur op een muurtje moeten wachten totdat ik klaar was met mijn werk. Ik heb namelijk eerst nog geholpen bij parkeerbeheer. Ik moest er voor zorgen dat niemand lopend het terrein op ging, maar met de pendelbus meeging naar het beginpunt van de rondleiding.

Aan het eind van de middag waren  we weer thuis, het was een geslaagde middag.

De zondag moest ik alweer vroeg uit bed, ik werd namelijk ronde de klok van 8.00 uur verwacht als ehbo-ster bij een paardenconcours, samen met een collega-ehbo-ster.

Vorig jaar was ik daar ook al geweest en hadden we het druk als ehbo. Vielen er toch wel veel van de knol….

Dit jaar hadden we het druk met koffie drinken, rondwandelen, in het zonnetje zitten, gein maken door de portofoon en later op de middag met vervelen.

We hebben wel liefst 3 pleisters uitgedeeld en 1 wespensteek gezien.

Ontzettend mooi natuurlijk dat er niemand onze hulp nodig had, maar voor ons duurde de dag wel erg lang, we hadden echt niks te doen.

De hele dag hebben we dus rondgelummeld op die grote open vlakte met een lekker windje en flink wat zon en weinig schaduw.

Om 18.45 uur was ik weer thuis, ontzettend moe, en zo rood als een kreeft!

Zou ik dan toch nog bruin worden dit jaar???

weer een keer over de auto….

Ooit, een hele tijd geleden, konden jullie hier lezen over de ellende met mijn nieuwe auto.

Nou het wonder is geschied hoor….. de auto is weer heel. Het duurde maar liefst 4 weken, maar de auto is er weer.

Wat een gedoe zeg, dagen hebben we lopen bellen naar dat garagebedrijf. En nee, we konden niet naar een ander bedrijf, want er zat nog garantie op de auto.

Nu wil het feit, dat er sinds een tijdje hier een pyromaan in de stad rondloopt, helemaal verzot op brandende auto’s en caravans.  Afgelopen februari had hij dus mijn vorige auto in brand gestoken, dus ben ik extra alert natuurlijk. En dan helemaal de eerste nacht dat je auto weer voor de deur staat.

Maar goed, wij naar bed zaterdagavond, want om nou de hele nacht bij de auto te gaan posten is ook nog al wat.

Rond de klok van twee hoor ik toch wat bekends aankomen….. het zal toch niet?????

Ik mijn  bed uit, richting slaapkamerraam……. en wat zie ik???

Juist, de BRANWEER!!

Vanuit het slaapkamerraam zag ik de brandweer ons pleintje oprijden, naar de voorkant van ons huis, waar onder andere mijn auto staat….

Ik ben nog nooit zo snel in mijn broek geschoten, naar beneden gerend, vest aangeschoten, schoenen aan en weg was….. richting voordeur…..

Pffffff, dat scheelde, geen vlammetje te zien.

Maar wat was er dan?

Ik was toch al buiten, vrouw en zoon kwamen een paar minuten later, dus toch maar eens kijken waar die brandweer was gebleven.

Die had dus de wagen gedraaid bij ons op het pleintje, om achterwaarts voor de flat bij ons schuin achter te gaan staan.

Bleek dat daar mensen waren die zichzelf hadden buitengesloten…..

Niet slim dus en al helemaal niet als je op vierhoog woont.

Brandweerman in het bakkie van de hoogwerker omhoog…… en echt… die man ging door een raampje naar binnen waar ik alleen al met mijn hoofd in klem zou komen te zitten.

Niet te geloven, echt knap van die man,  het raam was zelfs nog heel toen hij binnen was……

Iets voor drie uur lagen wij weer in bed, kwamen er toen achter dat er nog wel iets raars was …..

Van alle bewoners van de flat was er geen 1 wakker geworden…….. grote brandweerwagen voor je flat, ronkende motor, grote bouwlampen die naar binnen schijnen en dan nog doorslapen……… dat is pas echt in diepe slaap zijn…… of  zie ik dat nou verkeerd?

ziek

Mocht je opeens duizelig worden, ontzettend misselijk, je kunt geen eten binnen houden… het komt er zeg maar bijna gelijk weer uit, zowel van boven als van onderen, al je spieren doen pijn, je hebt (hoge) koorts…. raak dan niet in paniek,…. je hebt het griepvirus te pakken

Vandaag maar eens kijken of ik iets meer binnen kan houden dan een cracker……

Oh ja, 1 tip…… mocht je nou duizelig zijn…. kom niet bij een trap in de buurt, voor je het weet, rol je er van af……. auwwww

 

Pfff

Pff….

 

Zoals jullie hebben kunnnen lezen in een van mijn vorige logjes, is mijn auto kapot

Dit is 17 juli gebeurd en we hebben gelijk de volgende dag de garage gebeld. De (toen nog) aardige meneer beloofde om de auto die week op te halen, hem te repareren en dan zou ik hem vrijdag 21 juli weer op kunnen halen.  Dat ging dus niet door….. meneer van de garage vertelde dat degene die mijn telefoontje had afgehandeld was weggeroepen wegens familie-omstandigheden en vergeten was door te geven dat mijn auto nog gehaald moest worden.

Oké, dat kan gebeuren, ik ben de beroerdste niet, had er begrip voor en maakte een nieuwe afspraak. Dat werd vrijdag 28 juli, dan zou de auto gehaald worden uit het dorpje waar ik hem kapot had achtergelaten.

Afgelopen vrijdagmiddag maar voor de zekerheid gebeld of ze de auto al hadden gehaald…

Nee mevrouw, dat gaan we zo gelijk doen, volgende week vrijdag kun u hem weer ophalen hoor…

Zaterdagmorgen, vanuit de nachtdienst maar ff checken of de auto al gehaald is, moet toch langs het dorpje heen rijden om thuis te komen, dus kan wel een paar meter omrijden.

Auto stond er nog

Zaterdagmiddag maar weer gebeld…….

We zijn onderweg hoor mevrouw…. onze vrachtwagen had gisteren pecht dus vandaar dat we hem niet konden halen.

Hmm, eerst zien dan geloven…

Zondagavond…… auto stond er nog steeds

Maandagmorgen maar weer eens gebeld…

Ja, nee,  kwam iets tussen…. ze zijn nu al onderweg hoor, ze zijn echt waar mevrouw onderweg om de auto te halen….

Maandagmiddag 17.00 uur……. de telefoon gaat bij Pamitsha over

De meneer van de garage: moesten we een Ka komen halen??

  Ik dacht even dat ik niet goed zou worden………

Rijden ze via Bulgarije ofzo????

Maar ze zouden hem komen halen, hij belde vanuit de auto…. zei de aardige meneer van de garage nog

Ja, ja, vreemd…… telefoonnummer van de zaak stond in de nummermelder, de techniek staat voor niks tegenwoordig, of heeft hij zo’n handig en vooral lang verlengsnoer??

 

Maandagavond….. ja hoor, de auto stond nog steeds op de plek waar ik hem achter had gelaten.

Pffff, moe wordt je van zulk soort mensen….

Dinsdag maar niet gebeld, eens rustig denken wat ik voor stappen zou kunnen ondernemen.

Maar…….. schrik niet…….. ik schrok wel dus…….. dinsdagavond reed ik er toch maar weer eens langs, en……… de auto was weg!!!!

Ik zou van pure schrik onze andere auto in de poeier rijden….

 

Nu nog kijken wanneer de auto weer heel is……. geloof dat ik ook via Bulgarije rij om hem weer op te halen

 

 

 

 

 

buren

Buren

Volgende maand is het drie jaar geleden dat wij in dit huis zijn komen wonen.

We wonen aan een hofje, waar 15 woningen staan. De huizen staan in een halve cirkel om het het pleintje heen.

Toen wij kwamen wonen, ging iedereen gezellig met elkaar om. Met stroomstoringen (en die kwamen nogal eens voor), stond iedereen die op dat moment thuis was, gezellig op het pleintje. Gezellig babbelen, wachten op de monteur van Essent, de laatste nieuwtjes uitwisselen enz,.

Twee jaar geleden met het EK-voetbal werd het hele hofje versierd met vlaggetjes.

Elk jaar als het mooi weer werd, deden de kinderen met een aantal volwassenen stoeprandje. Er werd nog net geen beker uitgereikt aan de winnaars.

Dit alles geeft aan dat er saamhorigheid was op ons hofje, dat we wel in een stad wonen, maar toch onze buren kennen.

Maar……….

Nu zijn we 3 jaar verder en zijn de buren van nummer 1, 2 , 6, 8, 9, 11 en 14 verhuisd.

Natuurlijk zijn ze niet allemaal tegelijk gegaan en hadden ze ook niet allemaal dezelfde redenen om te verhuizen, maar dat ze verhuisd zijn is een feit.

De nieuwe bewoners van die huizen kennen we alleen van gezicht, ze hebben weinig contact en stellen zich ook een beetje afstandelijk op.

Je krijgt goedendag als je ze toevallig treft, maar een babbeltje kan er niet vanaf.

De saamhorigheid is nu helemaal weg op ons hofje.

Er wordt geen stoeprandje meer gespeeld, ook al zijn er al meerdere mooie dagen geweest.

En de vlaggetjes hangen ook niet, ook al is het WK-voetbal al een tijdje aan de gang.

Ik persoonlijk vind dat jammer,  je kunt toch beter een goede buur hebben dan een verre vriend zegt het spreekwoord.

En natuurlijk, mijn verre vrienden zijn goed waard, ik kan ze niet meer missen, maar een goede buur is ook niet verkeerd.

Nu zat ik eens te denken…….. zal ik de Essent eens bellen……. vragen om een stroomstoring……zal dan de saamhorigheid een beetje terugkomen????